Alles wat leeft straalt energie uit, heeft een energieveld. Jij dus ook.

Je kunt je energieveld voelen, maar omdat het altijd aanwezig is, is het zo normaal geworden dat het niet meer opvalt. Je hartslag en je ademhaling voel je ook niet meer. Tenzij er iets bijzonders aan de hand is, of je erop let. Als ik jou op de rug tik, dan voel je dat met je lichaam. Maar als ik achter je ga staan zonder je aan te raken, dan kun je mij voelen in je aura. Niet iedereen is even gevoelig. Net zoals zien, horen, ruiken en proeven bij de één meer ontwikkeld is dan bij de ander. Met je aura tast je je omgeving en de mensen om je heen af.

Als je erop gaat letten merk je dat iedereen een andere ‘uitstraling’ heeft. Sommigen trekken je aan en anderen stoten je af. Komt iemand te dichtbij dan is dat niet prettig, hij staat in jouw aura! Bij mensen van wie je houdt wil je juist helemaal in de aura kruipen. Kinderen klimmen bij ouders op schoot voor bescherming. Hun aura is nog heel open en als het te druk wordt kunnen ze zich niet zelf afsluiten, dus kruipen ze binnen de aura-grenzen van hun ouders.

Fantoompijn is pijn in een lichaamsdeel dat al geamputeerd is: Het been is weg maar toch doet “dat been” pijn… de aura dus. Als een blokkade in het energieveld lang blijft bestaan worden de klachten ernstiger. Vrijwel alle klachten beginnen als een blokkade in de aura, en zijn later lichamelijk geworden.

Hooggevoeligheid (hoogsensitiviteit). Deze mensen voelen emoties van anderen in het eigen energieveld, kunnen zich niet goed afschermen. Als iemand allang niet boos meer is, is een hooggevoelig persoon nog steeds van slag omdat die ‘klodder’ boze energie nog in de aura blijft hangen. Onzekere mensen zijn ook vaak hooggevoelig. Zij trekken hun aura heel erg klein om de ander niet binnen te laten. Bij overspannenheid stroomt de energie de verkeerde kant op (omhoog) om tekorten in het hoofd aan te vullen, of de energiebanen stromen juist dwars door elkaar. Vandaar eventuele verwardheid. Bij burn-out is er nog maar heel weinig energie, de reserves zijn al op.

Bij ADHD komt de aura niet tot onder de voeten, en dus kan men niet gronden.

ASS (aan autisme verwant): de aura staat veel te open, deze mensen krijgen veel te veel informatie binnen.

Autisme: Een autist is hooggevoelig en sluit zich daarom helemaal af. Hij/zij heeft de aura als een muur om zich heen gebouwd.

Heb je het gevoel dat ook jouw energie niet goed stroomt? Door een aantal behandelingen zal je al een heel mooi resultaat bemerken. Een afspraak kun je maken door je telefoonnummer en/of email-adres door te geven onder het kopje “”Contact” , of door even te bellen.

Vergeven is ook loslaten van de pijn en het verdriet.
Vergeven draait om jou en niet om de dader. Wacht dus niet op excuses – dan leg je de macht bij de ander.
Besef dat je een keuze hebt. Je hebt geen macht over de handelingen van anderen, dus spaar jezelf de moeite. Maar je hebt wel macht over je eigen handelingen en ook je gedachten en emotie. Je kunt ervoor kiezen dat je de pijn niet meer herleeft en verder gaat met je leven. Jij hebt deze macht. Je hoeft alleen maar te leren hoe je deze macht kunt uitoefenen.
“ik wil vergeven, maar…”
Hoe vaak hoor je dit niet? Hoe kan je wel vergeven maar niet vergeten? Als je vergeeft vanuit je hoofd, die zegt: vergeven MOET!!!! Vergeven omdat het MOET werkt niet. Als je zegt te vergeven maar je vergeet het niet, dan heb je het niet emotioneel vergeven, allen je hoofd heeft bepaald. Vergeven is loslaten van pijn, verdriet, boosheid en dan de ander een nieuwe kans geven.
Vergeven MOET niet.
Om te vergeven moeten we de pijn niet meer ontvluchten of ontkennen maar accepteren en verwerken, en dat betekent echt loslaten.
Om te vergeven moet je jezelf (even) kunnen loslaten, en je kunnen inleven in het leven van de ander, en kunnen voorstellen dat jij die fout zou kunnen maken. Hoe meer je beseft dat je zelf die fout zou kunnen maken, (als je in andere situatie zou zijn geboren, andere kansen en perspectieven had) hoe makkelijker je een ander kan vergeven. En om dat te kunnen moet je je eigen menselijkheid erkennen; je moet erkennen dat je zelf emoties voelt, en de invloed van emoties erkent.